การ "ตก" จากที่สูงไปตามแรงโน้มถ่วง สร้างความเจ็บปวดซ้ำๆ

จนร่างกายอยากเอาชนะความเจ็บปวดด้วยการพยายายามหาคำตอบมากมายไปสู่หนทางแห่งการหลุดพ้นจากความเจ็บนี้

จนกระทั่งได้พบกับคำตอบสุดท้าย เมื่อเรา "ตก" ลงมาอีกครั้ง

และครั้งนี้ ไม่ว่าสิ่งใดก็หยุดความเจ็บปวดนั้นไม่ได้....นอกจากความจริงสุดท้ายที่เหลืออยู่ จากร่างกายที่บอบช้ำ

ผ่านการฝึกฝนจนแข็งแกร่ง กลับต้องเปราะบางอีกครั้ง เมื่อพบกับการตกครั้งสุดท้าย ที่เจ็บจนมิอาจหลีกเลี่ยงได้

​

เมื่อลืมตาอีกครั้งแล้วพบว่า ท้องฟ้าที่เคยสดใส กลับหายไปตลอดกาล เธอผลักฉันให้จมดิ่งสู่ก้นทะเล ครั้งแล้วครั้งเล่า

แม้จะพยายามตะเกียกตะกายจนเห็นแสงอาทิตย์ เมื่อโผล่พ้นน้ำ แต่แล้วฉันก็ดำดิ่งลงไป ณ ที่แห่งเดิม.....ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ภายใต้บางสิ่งที่ร่วงหล่นไป ล้วนมีความหมายที่ซ่อนอยู่ อาจเป็นเศษเสี้ยวที่ถูกทิ้งเพราะไร้ค่า หรือเป็นเครื่องเตือนจิตใจ เป็นความทรงจำ เป็นความสวยงามที่ธรรรรมชาติตั้งใจจะประดับไว้

 

เหมือนรอยเท้าที่เราก้าวเดินในทุกวัน ความพยายามไม่สิ้นสุดจบลงที่จุดเริ่มต้น ทั้งความเจ็บปวด และความมืดมิด

ไร้ค่า จนกว่าจะพบกับคำตอบสุดท้ายของทุกเรื่องราว

คือ แสงสว่าง ของ "การจากลา"

​

Repeatedly "falling" under the relentless pull of gravity inflicted a ceaseless agony.

The body, driven by an insatiable desire to conquer pain, embarked on an endless quest for liberation.

Numerous attempts were made to escape this torment,  only to be met with the ultimate truth Having transformed from fragility to resilience, the body was ultimately shattered.

The final descent was a plunge into a deep sea from which there was no return Beneath every fall lies a hidden meaning, perhaps a discarded fragment or a poignant reminder.

It could be a memory, a fleeting beauty nature intended to adorn, like footprints in the sand.

 

The relentless pursuit ends where it begins, in pain and darkness, until the final chapter is written. This story is the light that illuminates the concept of "farewell."

​

การแสดงนี้เหมาะสำหรับผู้ชมทุกเพศทุกวัย​​​

​This performance is suitable for audiences of all ages.

​​

​

Director:

กวิน สัจจวีระกุล (Kawin satchawirakun)

​