หมอชิต2ว่าด้วยเรื่อง "คนอีสานพลัดถิ่น" ที่ต้องไปใช้ชีวิตในเมืองหลวง

ถูกนำเสนอผ่านตัวละคร "บาย" หญิงสาวผู้ต้องออกจากบ้านเกิดอีสานใต้ (สุรินทร์) ไปอยู่กรุงเทพฯ

เพื่อยกระดับความเป็นอยู่ตัวเอง และหวังให้ครอบครัวดีขึ้น (แต่ก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่)

และตัวละครชาย "ข้าว" หนุ่มอีสาน (ขอนแก่น) ผู้เรียนจบครู

แต่ต้องมาตั้งต้นชีวิตที่เมืองหลวงในฐานะพนักงานออฟฟิศด้วยเหตุผลเดียวกันกับหญิงสาว 

 

"หมอชิต2" สถานที่ซึ่งเปรียบเสมือนชุมทางของคนอีสาน บรรยากาศมักจะคึกคักเป็นพิเศษในเทศกาลสำคัญ

เช่น สงกรานต์ เพราะเป็นวันที่ครอบครัวชาวอีสานได้อยู่พร้อมหน้ากัน แต่การกลับบ้านปีนี้ของชายหนุ่มไม่เหมือนทุกปี

เพราะพ่อของเขาเพิ่งจากไปเมื่อไปที่แล้ว ส่วนแม่ของเขาจากไปสักพักหลังเค้าเรียนจบ ป.ตรี

 

การกลับบ้านจึงไม่เหมือนทุกปี ขณะที่หญิงสาวผู้นั่งอยู่สถานีหมอชิตตลอดวัน ดูคล้ายผู้ที่กำลังจะกลับอีสานเหมือนชายหนุ่ม

แต่แท้จริงแล้ว เธอกำลังนั่งซึมซับบรรยากาศของ "คนอีสานกลับถิ่น" ชีวิตที่ถูก "กลืน-กลาย" ด้วยวิถีคนกรุง

ทำให้รอยต่อความทรงจำของเธอกับบ้านเกิดตัวเองเลือนลางลงไปทุกขณะ

การใช้ช่วงเวลา 1 วัน ที่สถานีหมอชิตของเธอในวันสงกรานต์ จึงเป็นโมเมนท์เดียวที่หล่อเลี้ยงความรู้สึกคิดถึงบ้านให้กับเธอ

 

ครึ่งแรกของละคร ข้าวได้ทำกระเป๋าหายและคิดว่าบายเป็นคนขโมยไป

จึงทำให้เกิดเหตุการณ์ปั่นป่วนขึ้นตัวละครเสียดสีและหยิกหยอกความเป็นอีสานด้วยกัน

และขยับไปถึงเรื่องช่องว่างของอีสานกับเมืองหลวง

 

ส่วนครึ่งหลังเป็นรอยต่อความทรงจำของทั้งสองตัวละครกับบ้านเกิดตัวเองที่เลือนลางลงไปทุกขณะ "หมอชิต2"

สถานที่ซึ่งเปรียบเสมือนชุมทางของคนอีสาน สู่เส้นทางชีวิตต้องดิ้นรน ต้องอดทน

ต้องเก็บความรู้สึกหวั่นไหวไว้กับตัวเองอย่างท่วมท้น

เมื่อความเหงาที่เจอ ความฝันที่ต้องสู้ ความคิดถึงที่คอยรังควาน

ความหวังที่จะทำให้ครอบครัวสุขสบายมากมายเกินกว่าจะแปลงค่าเป็นเงินตรา

" ข้าว และ บาย " จะหอบความฝันและความหวังกลับบ้านได้หรือเปล่า

​

Mo Chit 2 The story of Isan migrants who are compelled to make a life

in the capital is portrayed through two characters:

 

Bai , a young woman from Southern Isan (Surin), who leaves her hometown for Bangkok

in hopes of improving her own life and her family’s well-being (though her efforts don’t seem to pay off much),

and Khao ,a young man from Khon Kaen who, despite graduating as a teacher,

ends up starting his life in the capital as an office worker for the same reasons as Bai.

 

Mo Chit 2 , the bus terminal, serves as a crucial junction for Isan people.

The station is always bustling, especially during important festivals like Songkran,

when Isan families come together. However, this year’s trip home for Khao is different.

His father recently passed away, and his mother has been gone since shortly

after he graduated with his bachelor's degree.

His journey home, therefore, doesn't feel like the ones before. Meanwhile, Bai ,

who spends the entire day at Mo Chit, might seem like someone about to head back to Isan, just like Khao.

 

However, in truth, she is absorbing the atmosphere of the “Isan homecoming.” Her life in the capital,

which has gradually "assimilated" her, has blurred her memories of her hometown.

Spending a day at Mo Chit during Songkran becomes the only moment that nourishes her sense of homesickness.

 

In the first half of the play, Khao loses his bag and believes Bai has stolen it, leading to a chaotic misunderstanding.

The characters tease each other about their shared Isan identity, subtly addressing the gap between life in Isan and the capital.

 

The second half focuses on how both characters' memories of their hometowns are gradually fading.

Mo Chit 20,the crossroads for Isan people, represents the start of a journey full of struggle, perseverance, and the burden of keeping their inner emotions hidden.

The loneliness they face, the dreams they fight for,

and the homesickness that haunts them are far beyond what can be measured in money.

Will Khao and Bai be able to carry their hopes back home?

 

​

การแสดงนี้เหมาะสำหรับผู้ชมทุกเพศทุกวัย​​​

​This performance is suitable for audiences of all ages.

​​

​

Director:

วันวิสา เขียนดี (Wanwisa Khiandee)

​